La Isla de Ometepe


[frame align=”left”][/frame]Op Café Cultura gaan we je de komende weken kennis laten maken met bijzondere plaatsen in de Spaanstalige wereld die door ons zijn bezocht. Sommige plaatsen zullen je bekend voorkomen, andere waarschijnlijk niet. Het zijn volgens ons in ieder geval plekken die je absoluut niet mag missen als je de betreffende regio bezoekt. Vandaag beginnen we de serie met la Isla de Ometepe, een uit twee vulkanen bestaand eiland gelegen in het Cocibolca meer in Nicaragua.

Als je de kaart van Nicaragua bestudeert, trekt het grote meer logischerwijze meteen de aandacht en zo was dat ook bij mij het geval toen ik voor het eerst ‘inzoomde’ op het Centraal- Amerikaanse land.

Een vulkanisch eiland midden in een meer in Nicaragua klinkt sowieso al vrij exotisch, maar de mysterieuze verhalen die ons door andere reizigers en lokale vrienden werden verteld, versterkten onze interesse in het eiland natuurlijk alleen maar meer. Zo zouden er bijvoorbeeld zoetwaterhaaien in het meer zitten, er op Ometepe geen politie zijn, kinderen van 12 al auto rijden en er in de bossen nog altijd wapens begraven liggen uit de Nicaraguaanse burgeroorlog. Tijd om op onderzoek te gaan dus!

Om Ometepe te bereiken kun je een ferry nemen vanuit San Jorge, San Carlos of Granada. We zijn al in Granada en nemen daar dus de ferry. Al snel na het vertrek zullen de eerste contouren van Ometepe zichtbaar worden. Dit is ook niet zo vreemd, gezien het feit dat het hoogste punt van het eiland op meer dan 1.600 meter ligt. Zo snel als het eiland in beeld kwam, zo lang lijkt het te duren voordat we uiteindelijk in de haven van Moyogalpa aankomen.

Op het eiland vind je veel kleine, lokale hostels. In ons geval slapen we in een bijzonder hostel dat Nicaraguaanse jongeren die in de problemen zijn geraakt de mogelijkheid biedt om een toekomst op te bouwen. We spreken onder andere met David, die zijn jeugd in Los Angeles doorbracht, daar bij een jeugdbende ging en uiteindelijk in de gevangenis terechtkwam. Het rustige eiland lijkt de perfecte omgeving voor deze jongeren, die hun werk met veel plezier doen en ons zelfs een avondje mee op stap nemen.

Er hangt op het eiland sowieso een hele relaxtere sfeer. Het gevoel dat het een soort wilde westen is op het eiland krijgen we absoluut niet, ondanks het feit dat we inderdaad geen politie tegenkomen en wat extreem jonge chauffeurs van pick-up trucks zien. En ja, de stroom valt vaak uit, er is vrijwel geen bereik met de mobiele telefoon en het is niet ongebruikelijk om per paard naar de discotheek te gaan. Maar dat verbaast ons eigenlijk totaal niet. Het enige moment dat we echt even vreemd opkijken, is wanneer we een fietser zien die zijn shotgun met ductape aan zijn racefiets heeft vastgemaakt. Dat  verhaal over de wapens lijkt toch wel deels te kloppen. Later wordt door een van de jongeren bevestigd dat veel mensen hier inderdaad nog wapens hebben uit de tijd van de burgeroorlog, maar dat het aantal incidenten erg beperkt is. Van begraven wapens in de bossen heeft hij nog nooit gehoord.

Toeristisch gezien zijn de twee vulkanen natuurlijk het meest aantrekkelijk wat het eiland te bieden heeft. De actieve, perfect gevormde Concepción is met 1.610 m de hoogste van de twee. De Maderas is een stukje minder hoog, maar niet minder interessant dankzij het meer dat zich in de krater van de dode vulkaan heeft gevormd. Het beklimmen van minimaal één van de vulkanen is een absolute must. Neem wel voldoende water mee (minimaal 2 liter) want de hitte en de hoge vochtigheidsgraad eisen hun tol. We kiezen zelf voor het beklimmen van de Maderas vulkaan.

Om half zes ’s ochtends beginnen we samen met onze gids, 3 Amerikanen en 4 Fransen aan onze hike. Als na een kwartier een van de Franse meisjes huilend zegt dat ze er geen zin meer in heeft, lijkt het een hele lange dag te worden. Het wordt uiteindelijk een fantastische beklimming met de meest prachtige uitzichten op de Concepción vulkaan, het meer en de rest van het eiland. Drie en half uur laten staan we toch met de complete groep in de krater.

Na afloop van de excursie kunnen we rustig een duik nemen in het meer, want haaien zijn helaas al 30 jaar niet meer gesignaleerd volgens onze gids.  In 5 dagen Ometepe hebben we mysteries ontrafeld, een vulkaan beklommen, nieuwe vrienden gemaakt en bovenal genoten van een geweldig eiland. ¡Viva Ometepe!

Hola! Mijn naam is Vincent Giljam, ben 34 jaar en kom uit Rotterdam. De Spaanstalige wereld heeft al sinds de middelbare school een enorme aantrekkingskracht op mij en ik heb door de jaren heen erg veel gezien, geleerd en genoten van landen als Spanje, Costa Rica, Uruguay, Panamá, Argentinië, Guatemala en México. Via Café Cultura deel ik mijn kennis over de Spaanstalige wereld met jullie!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *