In Adonde van los Muertos – Lado A (Waar de doden naar toegaan – Kant A) staat één onderwerp centraal: de dood. Om precies te zijn de dood in het theater. Grupo Krapp (Argentinië) vroeg tien kunstenaars om hun kijk te geven op deze kwestie. Van 19 tot en met 26 april touren zij metAdonde van Los Muertos – Lado A langs vier theaters ( 3 in Nederland en 1 in Vlaanderen).
De leden van het gezelschap van Grupo Krapp zijn dansers, acteurs en muzikanten die sinds 2000 samenwerken. Hun werk stond op festivals in Latijns-Amerika, Europa en de Verenigde Staten. Krapp gaf ook workshops en nam deel aan residenties aan de Universiteit van Austin (Texas -USA) , ADF (Durhaim -USA) ,Colgate University (New York – USA), Ann Arbor (Michigan – USA).
Artistiek onderzoek naar de dood
Grupo Krapp ondervroeg voor de voorstelling Adonde van Los Muertos – Lado A onder meer kunstenaars uit de Argentijns theaterwereld als Federico Leon, Mariano Pensotti, Rafael Spregelburd, Diana Szeinblum en Lola Arias. Ook betrokken ze Europese namen als Stefan Kaegi van Rimini Protokoll.
Adonde van Los Muertos – Lado A is een voorstelling met krachtige beelden, die nu en dan associaties oproept met het werk van Pina Bausch, de keizerin van het Tanztheater. Maar ook met Becketts absurde theater, en een vleugje Shakespeare – Hamlets monoloog To be or not to be toonde ook de onmogelijkheid om het existentiële raadsel van de dood (en daarmee het leven) te begrijpen.
“This experimental group, consisting of actors, dancers and musicians, is an endearing, excellent collective.” – the New York Times
Adonde van los muertos – Lado A onderdeel van Get Lost
Adonde van Los Muertos – Lado A is onderdeel van de serie Get Lost. Get Lost brengt voor de vierde keer bijzondere theater- en dansproducties uit Azië, Afrika en Latijns-Amerika naar Nederland. Curator van het project Frie Leysen, die in 2014 de Erasmusprijs won, selecteerde de voorstellingen op basis van hun vernieuwende karakter. Doel? De Nederlandse toeschouwer nieuwe (theater)ervaringen brengen. En zoals zij zelf zegt: “Als je de ramen en de deuren dichthoudt, gaat het stinken in je huis. Daarom moet de wind erdoor waaien.”
Speellijst 2016
19 apr Brugge, Cultuurcentrum
21 apr Amsterdam, Stadsschouwburg
22 apr Utrecht, Stadsschouwburg
26 apr Heerlen, Parkstad Limburg Theaters
Villa General Belgrano: een stukje Duitsland in Argentinië
Dit plaatsje van ongeveer 8.000 inwoners is één van de belangrijkste Duitse nederzettingen in Zuid-Amerika. Op straat hoor je hier en daar mensen in het Duits praten, al zijn dat deels toeristen, alleen de oudste generaties van het dorp spreken zelf nog Duits. Belgrano is in heel Argentinië bekend om de eigen versie van het Oktoberfest dat hier elk jaar wordt gehouden. Maar ook buiten het ‘bierseizoen’ is het zeker een bezoek waard. Je kunt hier geweldig hiken in de omliggende bergen en helemaal tot rust komen in één van de in Alpenstijl gebouwde hotels.
Che, geef mij mijn curry, mijn chimichurri
Over de afkomst van de naam wordt veel gespeculeerd. Zo zou de naam ontstaan zijn uit het Baskische woord ‘tximitxurri’. Dit woord betekent dat je verschillende dingen in onbepaalde volgorde met elkaar mengt.
Boekrecensie: Ernesto Sábato – ‘El túnel’
De allereerste zin in ‘El túnel’ van de Argentijnse schrijver Ernesto Sábato maakt nieuwsgierig. Het doet denken aan het begin van een misdaadroman, waarbij de lezer al weet wie de dader is, maar de motieven voor de moord nog niet kent. ‘El túnel’ zou dus een spannende misdaadroman kunnen zijn. Maar, al snel blijkt dat je met deze gedachte op een verkeerd spoor zit.
Tunnelvisie
El túnel’ (Nederlandse titel: ‘De tunnel’) van Ernesto Sábato werd in 1948 voor het eerst gepubliceerd. Door schrijvers als Thomas Mann en Albert Camus werd de roman lovend ontvangen en beschreven als existentialistische klassieker. De hoofdpersoon, Pablo Castel, bekent in de eerste zin de moord op María Iribarne. Het is een psychotisch schilder die lijdt aan een tunnelvisie. Hij verafschuwt de mensheid, heeft een hekel aan massa’s en wantrouwt de critici die zijn werk prijzen.
Gardel es Gardel
Achtenzeventig jaar na zijn dood is Carlos Gardel (1883? – 1935) nog altijd de meest geliefde (tango) artiest van Argentinië. Maar Gardel, die door velen wordt gezien als de vader van de tango, is veel meer dan alleen een zanger. Gardel is nostalgie, Gardel is Argentijnse trots, Gardel is een icoon.
Kijk niet vreemd op als je mensen het woord Gardel hoort gebruiken als synoniem voor het woord ‘uniek’ of ‘onovertroffen’. Gardel is zo groot dat er geen gelijke bestaat of ooit zal bestaan. Alleen grootheden die in hun discipline hetzelfde niveau halen als Gardel mogen met hem vergeleken worden. Aan enkele zielen is dit voorrecht dus maar besteed. Beste voorbeeld: Maradona es Gardel. Maar ook om aan te geven dat je het niet eens bent met hoe iemand zich profileert komt het van pas: se cree Gardel – Hij denkt dat ‘ie Gardel is.
Read more…
Onda Vaga
Ontdek de heerlijk rumba-cumbia-reggae-folk-rock van Onda Vaga. Perfecte muziek voor op het strand of bij een bbq in het park!
Street art in Buenos Aires
Iedereen die wel eens in Buenos Aires is geweest, weet dat de stad vol staat met graffiti. Voor veel inwoners van de Argentijnse hoofdstad is het een plaag, maar soms tovert het ook een glimlach op het gezicht van de Porteños.
Infancia Clandestina
Latijns-Amerika heeft een roerige geschiedenis die grotendeels gekleurd is door dictaturen, paramilitairen, terroristische groeperingen en coups. De littekens die hierdoor achtergelaten worden, roept vele filmmakers op deze geschiedenis te verbeelden. De manier waarop dit gebeurt verschilt per land; in Argentinië en Chili wordt middels de nationale cinema openlijk het dictatoriale verleden getoond en bekritiseerd, in andere landen is men voorzichtiger met het bekritiseren van het recente verleden en zoekt men naar creatieve oplossingen om thema’s aan de kaak te stellen.