[/frame]Het gaat er dan toch echt van komen: een Madrileense Champions League finale! Voor de meeste echte voetbalkenners (wie is dat tegenwoordig niet?) is het geen verrassing dat het grote Real Madrid in de finale staat. Dit werd door de fans van de club uit Chamartín ook min of meer geëist na 3 verloren halve finales op rij. De fans van die andere club uit Madrid waren al blij dat ze mee mochten doen aan het belangrijkste toernooi voor clubteams ter wereld. Het behalen van de finale, nee daar durfden ze in het Vicente Calderón niet eens van te dromen aan het begin van het seizoen…
Real Madrid is de grootse club ter wereld, zowel qua begroting als op het gebied van gewonnen prijzen. Succes is eigenlijk gegarandeerd als Real supporter. Je wordt minimaal één keer per drie jaar kampioen en als je maar lang genoeg wacht dan komt die Champions League overwinning ook wel, het is slechts een kwestie van tijd. En iedereen houdt van winnen toch? Waarom zou je dan voor Atlético zijn als deze club sinds 1996 geen kampioen meer geworden is?
Toch genieten de rood-witten als een van de weinige Spaanse clubs populariteit in het hele land. En dat heeft niet alleen met voetbal te maken. Gedurende het regime van Franco was Atleti voor velen veel meer dan alleen een voetbalclub. Als grote rivaal van het door Franco gesteunde Real Madrid, was de club een voorbeeld van verzet tegen de gevestigde orde en had het daarmee een enorme aantrekkingskracht op de Spaanse arbeidersklasse. Waar het politieke aspect door de jaren heen steeds meer naar de achtergrond is verdwenen, is de rivaliteit tussen de twee Madrileense clubs vandaag de dag nog enorm. Zo wordt het fan zijn van Atlético door veel Real-supporters nog steeds gezien als iets voor lagere sociale klassen. Veel Atlético-fans beschuldigen de Spaanse voetbalbond regelmatig van het bevoordelen van de Koninklijke voetbalclub.
Het zijn van een colchonero, zoals de fans van de tweede club van Madrid ook wel genoemd worden, is niet makkelijk met de vele hoogte- en dieptepunten die je als supporter zult meemaken. Waar de fans van Barça of Real Madrid zich over het algemeen alleen zenuwachtig maken voorafgaand aan een clásico, weet je als atleti supporter nooit wat het weekend je zal brengen. Een glorieuze uit-overwinning op Valencia met prachtig voetbal, of met 1-3 thuis verliezen van Zaragoza met een verdediging zo lek als een mandje, het kan je allemaal gebeuren als ‘roji-blanco’.
Als mensen horen dat je favoriete club Atlético is, zal;”¡otro sufridor!” een reactie zijn die je bij velen teweeg zult brengen. Maar lijder of niet, de liefde voor Atletí is onvoorwaardelijk en vaak met de paplepel ingegoten of, zoals sommigen zeggen, aangeboren. Als je fans vraagt waarom Atletí hun club is, zul je meest uiteenlopende redenen horen, maar weinigen van hen zullen je zeggen dat het is omdat Atletí de beste club van Spanje is. Het palmares van de grote rivaal is daarvoor net iets te indrukwekkend.
”Omdat het de meest originele club is, omdat Atleti de beste fans heeft, omdat mijn hele familie voor Atleti is of omdat ik van lijden houd”, zullen enkele antwoorden zijn die je hoort op je vraag, maar het gevoel dat de club bij hun oproept blijft voor de meesten onmogelijk om te beschrijven. Dit komt er wellicht het dichtst bij in de buurt : ‘Atleti me mata, Atleti me da la vida”. Vertaald is dat: Atleti doodt me, Atleti geeft me het leven. Veel jonge fans uit heel Spanje zullen zich dit seizoen voor het eerst afvragen waarom ze eigenlijk voor Atleti zijn, terwijl de rest van hun klas voor Real Madrid of Barcelona is. Zo ook dit jongetje dat aan zijn vader vraagt: ¿papá por qué somos del Atleti?
